Οστεοφυλάκια

Στο πλαίσιο της πτυχιακής μου εργασίας γίνεται μια προσπάθεια κατανόησης της αναγκαιότη- τας της χρήσης της φωτογραφίας ως μέσο διατήρησης της ταυτότητας ενός ανθρώπου στον χώρο των νεκροταφείων. Πώς και αν λειτουργεί η φωτογραφία σαν μέσο συντήρησης της μνήμης, αν η χρήση αναμνηστικών φωτογραφιών εξυπηρετεί τελικά αυτό το σκοπό.

Η ενασχόληση μου με το θέμα της μνήμης σε σχέση με το πένθος και τα νεκροταφεία ξεκίνησε πριν περίπου 9 χρόνια φωτογραφίζοντας αρχικά το σπίτι και τα προσωπικά αντικείμενα του παππού μου για 40 μέρες μετά τον θάνατό του, έπειτα προσόψεις γραφείων τελετών κατά την διάρκεια της νύχτας, τα εικονοστάσια στους εθνικούς κυρίως δρόμους που υποδεικνύουν το σημείο θανάτου κάποιου ανθρώπου, αργότερα γενικά πλάνα από νεκροταφεία και σταδιακά κοντινά πλάνα τάφων στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τέλος τα οστεοφυλάκια και τις φωτογραφίες που είναι επικολλη- μένες σε αυτά.

Το νεκροταφείο είναι ένας χώρος ιδιαίτερης σημασίας, πολιτισμικού χαρακτήρα που δρα σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην ζωντανή κοινωνία και εκείνη των νεκρών. 'Ενας χώρος φτιαγμένος από τους ζωντανούς και αφιερωμένος στην “λατρεία” των νεκρών. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στην πλειοψηφία τους στην ανάσταση των νεκρών δίνουν μεγάλη σημασία στην διατήρηση της μνήμης του νεκρού.

Οι φωτογραφίες στο χώρο του νεκροταφείου λειτουργούν ως εργαλείο διατήρησης της μνήμης. Αναμνηστικές φωτογραφίες που στενά οικογενειακά πρόσωπα, στις περισσότερες περιπτώσεις, έχουν επιλέξει ως αντιπροσωπευτικές, ίσως ή κάποιες φορές είναι και οι μόνες κατάλληλες για να κρατήσουν ζωντανή την εικόνα του εκλιπόντος. Οι ίδιες πια εικόνες χρησιμοποιημένες σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο, αλλάζουν νόημα, αποκτούν άλλη βαρύτητα για τους ανθρώπους που μένουν πίσω και για αυτούς που βλέπουν για πρώτη φορά αυτήν την εικόνα παρουσιασμένη με αυ- τόν τον τρόπο κατά την επίσκεψη τους σε ένα νεκροταφείο.